មាតិកា
សេចក្តីផ្តើម ទំព័រ
អារម្ភកថា
សេចក្តីថ្លែងអំណរគុណ
Iសិក្សាពីប្រភពរឿង................................................................................................១
១. សេចក្តីផ្តើម
២. ទីតាំងបោះពុម្ព
IIអត្ថបទ...................................................................................................................១
១. ប្រភេទ
២. ចលនា
៣. ប្រភពដើម
៤. ជីវប្រវត្តិ
និងសា្នដៃរបស់អ្នកនិពន្ធ
៥. សង្គមបរិយាកាស
IIIសង្ខេបរឿងនិងរាយនាមតួអង្គ.............................................................................៧
១. សង្ខេបរឿង
២. រាយតួអង្គ
៣. វិភាគតួអង្គ
IVសិក្សាអត្ថន័យរបស់រឿង....................................................................................១០
១. ប្រធានរឿង
២. មូលបញ្ហារឿង
៣. វិភាគបញ្ហា
ក/ បញ្ហាទី១
ខ/ បញ្ហាទី២
គ/ បញ្ហាទី៣
៤. គំនិតទូទៅរបស់រឿង
៥. ឧត្តមគតិរឿង
Vសិក្សាអត្ថរូប.........................................................................................................១៥
VIសិក្សាអត្ថរស.......................................................................................................១៨
VIIសេចក្តីសន្និដ្ឋាន..................................................................................................២០
ឯកសារយោង ឬឯកសារពិគ្រោះ
ឧបសម្ព័ន្ធ
អារម្ភកថា
ស្នាដៃរឿង
នេមិរាជ ដែលជាជាតិទី៤ នៅក្នុងរឿងទសជាតក៍ គឺជាទឹកដៃពិតៗដែល
កើតចេញពីការបកប្រែរបស់អ្នកនិពន្ធកូនខ្មែរមួយរូប គឺលោកបណ្ឌិត ឈឹម សុមន៍ ។
ស្នាដៃនេះជាស្នាដៃមួយប្រកបដោយទឹកដៃបានលាតត្រដាងពីការសរជាតិ ហើយមានការ
ទាក់ទងនឹងអំពើបាបកម្ម ដែលកើតឡើង
និងមានអន្តរាគមន៍ពីទេវៈ ព្រមទាំងបាន
បំផុសនូវតម្លៃយ៉ាងធំធេងមកលើស្រទាប់ប្រជាជនក្នុងការផ្តល់ពុទ្ធិ ជាពិសេសយុវជន
យុវនារី និងប្អូនៗ ដែលជារលកក្រោយ សម្រាប់ទ្រទ្រង់ប្រទេសជាតិនាពេលអនាគត ឲ្យមាន ភាព ត្រចះត្រចង់ និងមានមូលដ្ឋានរឹងមាំ
។ ដោយមើលឃើញនូវភាពលេចធ្លោខាងផ្នែកអត្ថន័យ អត្ថរូបនៃស្នាដៃទាំងមូល ។ ក្នុងនាមជាគរុនិស្សិតអក្សរ
សាស្រ្តខ្មែរ ជំនាន់ទី១៥ នៃ
វិទ្យាស្ថានជាតិអប់រំ សូមលើកយកស្នាដៃរឿង នេមិរាជជាតក មកសាកល្បងសិក្សាវិភាគ ដើម្បីរកតម្លៃពិតនៃស្នាដៃ
ក្នុងការទ្រទ្រង់ព្រលឹងវប្បធម៌ជាតិ ក៏ដូចជាការឆ្លុះបញ្ចាំងនូវ តថភាពសង្គមខ្មែរពិតៗ
ក៏ដូចសិល្ប៍វិធីក្នុងការនិម្មិត្តកម្មស្នាដៃពិតៗ ។
គំនូសស្នាមប្រវតិ្តសាស្រ្តពីអតីតកាល បានចារឹកយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងខួរក្បាល របស់
កូនខ្មែរ អំពីអតីតកាល ថាអរិយធម៌ វប្បធម៌ខ្លួនមានភាពល្បីល្បាញ និងរុងរឿងបំផុត ។
ប៉ុន្តែគួរឲ្យស្តាយសម័យ ប៉ុល ពត បានបំផ្លាញស្ទើរ ដល់កម្រិតសូន្យ តែក្រោយថ្ងៃរំដោះ
៧មករា ឆ្នាំ១៩៧៩ វិស័យអក្សរសិល្ប៍ក៏មានការផុសផុលឡើងបន្តិចម្តងៗ រហូតមកដល់
បច្ចុប្បន្ននេះ រាជរដ្ឋាភិបាលកំពុងតែស្តារ និងអភិវឌ្ឍន៍ទៅលើគ្រប់វិស័យ ជាពិសេស
វិស័យអប់រំ ដែល ផ្នែកវប្បធម៌ និងអក្សរសាស្រ្តជាតិមានការរីកចម្រើនគួរឲ្យកត់សម្គាល់
។ ដូចនេះក្នុងនាមយើងជាគរុនិស្សិតអក្សរសាស្រ្តជំនាន់ក្រោយត្រូវមានតួនាទីចាំបាច់
ក្នុង ការ ស្តារ និងពង្រឹងឲ្យបាននូវស្ថេរភាព និងភាពរុងរឿងនៃ អរិយធម៌ វប្បធម៌ និង
អក្សរសាស្រ្ត ជាតិឲ្យបានគង់វង្សជានិរន្តន៍ ។
ជារួមមកយើងអាចវាយតម្លៃ
និងសិក្សាឲ្យលម្អិតទៅ ឃើញថាអ្នកនិពន្ធមានស្នាដៃ និងប្រកបដោយគតិ បណ្ឌិតខ្ពស់
ចេះប្រើវោហា និងបញ្ចូលនូវរូបារម្មណ៍ បង្កប់ទៅដោយ អត្ថន័យអប់រំអំពើល្អ
ឈ្នះអំពើអាក្រក់ ដោយ គ្រាន់តែសម្អាងទៅលើបុណ្យបាប និងទស្សនៈ ជឿលើកម្មផល ។
ជាទីបញ្ចប់
យើងខ្ញុំសូមថ្លែងអំណរគុណដ៏ជ្រាលជ្រៅ ចំពោះការ ផ្តល់ឱកាសមកដល់ យើងខ្ញុំ
ក្នុងការជួយពង្រីក និងពង្រឹងដល់វិស័យអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ ដែលជាពន្លឺដ៏ភ្លឺចិញ្ចាច
ដល់កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយគ្រប់ៗរូប ឲ្យចេះ ស្រឡាញ់ការស្រាវជ្រាវ និងក្រេបយកចំណេះដឹង
គ្រប់បែបយ៉ាង ពិសេសគឺចេះថែរក្សា និងការពារឲ្យបានល្អ ចំពោះ ទ្រព្យដ៏មហាសាលនេះ ។
អក្សរសាស្រ្តជាអត្តសញ្ញាណរបស់ជាតិ!
សេចក្តីផ្តើម
ប្រទេសកម្ពុជា
គឺជាប្រទេសសុវណ្ណភូមិ ដែលមានផ្ទៃដីលាតសន្ធឹងទៅដល់ជ្រោយ ឥណ្ឌូចិន ។ ចំណែកឯ
អក្សរសាស្ត្រវិញ គឺមានភាពខ្លាំងណាស់ ដែលសំបូរទៅ ដោយអ្នកប្រាជ្ញ
ប្រកបដោយគតិបណ្ឌិតខ្ពស់ ក្នុងការតាក់តែងស្នាដៃដ៏ពិសេសមិនអាច កាត់ថ្លៃបាន ។
ដោយមើលឃើញស្ថានភាពអក្សរសាស្រ្តរីកចម្រើន ទើបអ្នកនិពន្ធ ឈឹម សុមន៍ ខំប្រឹងបកប្រែ
និងសង្ខេបរឿងទសជាតក៍ ពីឥណ្ឌាមកជាភាសាជាតិរបស់ខ្លួន ។
ដោយសារតែរឿងទសជាតក៍
គឺជាស្នាដៃបកប្រែរបស់បណ្ឌិតមហា ឈឹម សុមន៍ សាស្ត្រាចារ្យនៅព្រះពុទិ្ធក
វិទ្យាល័យព្រះសុរាម្រឹត ភ្នំពេញ ដែលបានបោះពុម្ពឡើងក្នុងព.ស ២៥០៥ គ.ស ១៩៦៣
បន្ទាប់មករឿងនេះមាន ប្រជាប្រិយភាពយ៉ាងច្រើននៅប្រទេស កម្ពុជាយើង
គឺនៅវត្តអារាមយកមកទេសនា ។ ពុទ្ធសាសនបណ្ឌិតបានយក រឿងទសជាតក៍ មកបោះពុម្ពលើកទី១
នៅឆ្នាំ១៩៦៣ លើកទី២ នៅឆ្នាំ១៩៦៥ លើកទី៣ នៅឆ្នាំ១៩៦៦ លើកទី៤ នៅ ឆ្នំា ១៩៦៨ លើកទី៥
នៅឆ្នាំ១៩៦៩ និងលើកទី៦ នៅឆ្នាំ១៩៧១ ។
រឿងនេះ
អ្នកនិពន្ធតាក់តែងឡើងក្នុងគោលបំណងស្របតាមអក្សរសាស្ត្រពុទ្ឋនិយម
សុទ្ឋតែប្រើពាក្យពេចន៍ជាភាសាសំស្រឹ្តតលាយឡំខ្លះៗ ដោយមានបង្កប់លទ្ឋិព្រាហ្មនិយមខ្លះ
ដែរ ។
ប្រហែលជាកវីចង់រចនារឿងឲ្យទៅជារឿងជាតក៍ ក្នុងគោលពុទ្ធនិយមបានជាទុក្ខដាក់
តួអង្គជាតួអង្គពោធិសត្វហើយបញ្ចប់រឿងដោយការសជាតិ។
យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នា ដែល បាន សិក្សាស្នាដៃអក្សរសិល្ប៍មួយនេះ សង្ឃឹមថា
បានបង្កើតនូវប្រយោជន៍មួយចំពោះ ជាតិ
ដែលបានលើកស្ទួយវិស័យវប្បធម៌ជាតិឲ្យបានរុងរឿងគង់វង្ស។ ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណា
ក៏មិនភ្លេចផងដែរនូវការសុំខន្តីអភ័យទោសទុកជាមុនដោយប្រការណាមួយ។ពួកយើងខ្ញុំ ដឹង
ច្បាស់ថាក្នុងការសិក្សានេះច្បាស់ជាមានខ្វះចន្លោះដូចនេះពួកយើងខ្ញុំរងចាំជានិច្ចការរិះគន់។
សេចក្តីថ្លែងអំណរគុណ
ក្នុងនាមយើងខ្ញុំជាគរុនិស្សិតនៃវិទ្យាស្ថានជាតិអប់រំ
ផ្នែកអក្សរសាស្រ្តខ្មែរជំនាន់ទី១៥ ក្រុមទី៤ យើងខ្ញុំទាំង គ្នា
សូមថ្លែងអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះសាស្រ្តាចារ្យ គួយ សុគាន
ដែលបានបង្ហាត់បង្រៀន និងណែនាំ ក្នុងការសរសេរកិច្ចការស្រាវជ្រាវទាំងនេះ
ពិសេសការណែនាំអំពីការសិក្សាវិភាគរឿងនេមិរាជជាតក៍នេះ។ ជាពិសេសសូមថ្លែងអំណរ
គុណចំពោះលោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ដែលបានណែនាំពួកយើងខ្ញុំ និងផ្តល់មតិទិទៀនកែលំអរ
ដើម្បីជាទុនមួយសម្រាប់យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នា ស្វែងយល់អោយកាន់តែច្បាស់ និងធ្វើ ឲ្យ អត្ថ បទសិក្សាសាកល្បងនេះ
មានសោភណ្ឌភាពឡើង ។
ជាងនេះទៅទៀត
យើងខ្ញុំទាំងគ្នាសូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះសាស្រ្តាចារ្យ សន ប៉ុម ដែលបានជួយណែនាំ
តម្រង់ទិសដល់ក្រុមរបស់យើងខ្ញុំក្នុងការសិក្សាវិភាគរឿង ។ យើងខ្ញុំក៏សូមអរគុណចំពោះសមាជិកនៅក្នុងក្រុមរបស់
យើងខ្ញុំដែលបានបញ្ចេញសកម្ម
ភាពពិភាក្សាយ៉ាងមមាញឹកដោយយកចិត្តទុកដាក់ដើម្បីឲ្យបានជោគជ័យនៅក្នុង ក្រុមនេះ ។
ជាចុងបញ្ចប់យើងខ្ញុំ
សូមជូនពរដល់សាស្ត្រាចារ្យទាំងអស់ ព្រមទាំងគរុនិស្សិតទាំងអស់ ប្រកបទៅដោយ សុខភាពល្អ
ប្រាជ្ញាវៀងវៃក្នុងការបំពេញការងារអ្វីៗ
ឲ្យបានសម្រេច ដូច បំណងប្រាថ្នា ជាពិសេសគឺការបំពេញកាតព្វ កិច្ច
ដែលនឹងទទួលនាពេលប៉ុន្មាន ខែខាងមុខ ទៀតនេះ ។
0 comments:
Post a Comment